Wszystko o zapaleniu nerwu wzrokowego (neuritis visualitis)

Zapalenie nerwu wzrokowego (nervus opticus), znanego również jako nerw wzrokowy lub optyczny, nazywane jest zapaleniem nerwu wzrokowego. Zapalenie nerwu wzrokowego jest problemem neurologicznym, który zalicza się również do chorób oczu.

Stanowi patologiczny stan, który wiąże się z:

• Pojawieniem się bólów
• Nagłą całkowitą lub częściową utratą wzroku
• Zmianami w percepcji kolorów.

Zazwyczaj choroba jest jednostronna (tzn. dotyczy tylko jednego oka) i dość często wiąże się z chorobą autoimmunologiczną.

Istnieją dwie główne odmiany zapalenia nerwu wzrokowego – zapalenie pozagałkowe i papillitis.

Objawy zapalenia nerwu wzrokowego nie są liczne i ze względu na ich charakterystyczną cechę pojawiania się dość nagle i ostro, choroba jest stosunkowo łatwa do rozpoznania.

• Nagłe znaczne pogorszenie lub całkowita utrata wzroku w jednym oku.
• Ból przy ruchu oka.
• Okresowe rozmycia i zamglenia wzroku, które nie mają uzasadnionej przyczyny.
• Dyschromatopsja – zaburzenie w widzeniu kolorów
• Fotopsje – odczucia świetlne, błyski i „gwiazdki”.

Doświadczony okulista trudno mógłby się pomylić i od razu zleciłby testy i badania w celu potwierdzenia diagnozy i ustalenia przyczyny.

Diagnoza tej choroby jest stawiana początkowo na podstawie wywiadu medycznego (historii choroby).

Z ukierunkowanymi pytaniami specjalista szybko orientuje się w kierunku tej diagnozy, po czym następuje kombinacja testów i badań, które zwykle przebiegają w następującej kolejności.

Leczenie zapalenia nerwu wzrokowego jest w pełni określane przez przyczynę stanu, jak również przez stopień, do którego uszkodziło ono funkcje nerwu.

Zazwyczaj terapia obejmuje jeden z następujących podejść lub ich kombinację:

• Leczenie kortykosteroidami: Są to najczęściej stosowane leki, które służą do szybkiego tłumienia zapalenia, jak również przyspieszenia procesu regeneracji. Są skuteczne w ostrych atakach, ale niosą wiele skutków ubocznych, dlatego ich stosowanie musi być dobrze przemyślane i pod kontrolą lekarską.
• Leczenie choroby podstawowej: Jeśli zapalenie jest spowodowane stwardnieniem rozsianym, wysiłki powinny być skierowane na wprowadzenie SM w stan remisji, najczęściej poprzez specjalną terapię immunomodulującą. Jeśli przyczyną jest infekcja wirusowa lub bakteryjna, terapia jest realizowana odpowiednio za pomocą leków przeciwwirusowych lub antybiotyków, w połączeniu z kortykosteroidami i lekami przeciwzapalnymi.
• Pregabalina i gabapentyna: Są to leki, które początkowo stworzono do profilaktyki napadów i drgawek (leki przeciwpadaczkowe). Później ustalono ich korzystne działanie na regenerację osłonki mielinowej nerwów, która odpowiada za transport impulsów elektrycznych. Stosowanie niektórych witamin (z grupy B) również jest stosowane.
• Kwasy tłuszczowe omega 3 (w szczególności DHA): Uczestniczą w budowie błon komórkowych komórek nerwowych i mają silne działanie przeciwzapalne. Są one jednak tylko dodatkiem do głównego leczenia.

• Terapia immunoglobulinowa: Wraz z kortykosteroidami, terapia tymi specyficznymi białkami biologicznymi służy zapewnieniu pewnego rodzaju kontroli nad aktywnością naszego układu odpornościowego.

Dla prognozy tej choroby duże znaczenie ma jej etiologia (jej pochodzenie i przyczyna) i niestety w mniejszym stopniu metody leczenia. Przyczyną tego jest agresywność niektórych czynników wywołujących, takich jak stwardnienie rozsiane, na przykład.

Oprócz wymienionych powyżej czynników, na przebieg choroby wpływa również indywidualna reakcja pacjentów na terapię.

Oto możliwe wyniki po przebytym zapaleniu nerwu wzrokowego:

• Pełne wyzdrowienie: Zrozumiałe, że jest to najbardziej korzystna prognoza, która spotyka wielu pacjentów, pod warunkiem, że nie cierpią na podstawowe choroby, które doprowadziły do zapalenia nerwu wzrokowego. Mogą oni w pełni odzyskać wzrok w ciągu kilku tygodni.
• Problemy resztkowe: Niestety, pomimo leczenia, u wielu pacjentów obserwuje się problemy resztkowe, takie jak zamglone widzenie, zmniejszone rozróżnianie kolorów lub ogólne osłabienie wzroku.
• Ryzyko nawrotu: Jest to charakterystyczne dla pacjentów z jakąś formą stwardnienia rozsianego. Wymaga stałego i regularnego monitorowania oraz konieczności ciągłego leczenia w celu uniknięcia nowych ataków.
• Pełna utrata wzroku: Bardzo nieprzyjemny i upośledzający rozwój, który jednak jest rzeczywistością i choć niezbyt często, wciąż dotyczy małego odsetka dotkniętych. Ponownie dotyczy to osób, które doświadczają wielu kolejnych ataków i najczęściej dotyczy cierpiących na SM.

Ważne jest, aby skonsultować się z okulistą lub neurologiem przy pojawieniu się niektórych objawów, aby uzyskać dokładną diagnozę i odpowiednie leczenie w celu pełnego odzyskania wzroku.

Każda nagła, ostra i bezprzyczynowa zmiana w wzroku, zwłaszcza dotycząca tylko jednego oka, jest powodem do poważnego niepokoju. Przeprowadzenie pilnej konsultacji z okulistą ma pierwszorzędne znaczenie dla zmniejszenia powikłań i bardziej korzystnego przebiegu choroby.